Европската идеја за враќање на странскиот ДДВ се заснова на едноставна теза која гласи: Правно лице кое не работи, т.е. не врши оданочени трансакции во земјата X на Европската Унија и Регионот - не треба да го полни буџетот на таа земја.
Правна основа за враќање на странски ДДВ во рамките на земјите-членки на ЕУ е Директивата 8. Таа се применува од 1982 година.
После тоа, во 1997 година, ЕУ ја усвои Директивата 13, која го промовира правото на враќање на ДДВ од земјите-членки на ЕУ на правни лица регистрирани надвор од ЕУ. Оваа директива се спроведува од 1998 година.
Затоа, Директивата 13 е правна основа за враќање на ДДВ на македонски правни лица од земјите на ЕУ.
Двете директиви се составен дел на националното законодавство за ДДВ. Земјите-членки на ЕУ имаат право да изберат дали ќе ја применуваат Директивата 13 безусловно или ќе ја ограничат нејзината примена со условот „билатерален реципроцитет“.
Повеќето земји од ЕУ безусловно ја применуваат Директивата 13. Користејќи го правото на неконзистентна примена на Директивата 13, одредени земји, како што се: Шпанија, Словенија, Хрватска, Германија, Унгарија, Чешка, Полска, Романија, Бугарија и Грција, ја применуваат Директивата 13 со задолжителната примена на условите за реципроцитет.